«ΑΡΙΩΝΑΣ» Ένας θρυλικός ποιητής - κιθαρωδός της αρχαίας Ελλάδας, που καταγόταν από τη Λέσβο. Φέρεται ότι έζησε στην αυλή του Περίανδρου, τυράννου της Κορίνθου. Θεωρείται επινοητής του διθυράμβου. Σήμερα «ΑΡΙΩΝ» ονομάζεται ο ΕΚΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ EΞΩPAΪΣTIKOΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ στο Χωριό «Σταυρός», στη Κέρκυρα.

Δευτέρα 11 Αυγούστου 2008

Τιμήσαμε τις «Παλαιές Γυναίκες» του «Σταυρού» και της Kερκυραϊκής υπαίθρου!



Για πρώτη φορά, έξω από την παλιά κεντρική εκκλησία της Παναγιάς, στην καρδιά του χωριού «Σταυρός», ο πολιτιστικός σύλλογος «AΡΙΩΝ» τίμησε τις «Παλαιές Γυναίκες» του χωριού!
Στο τόπο, που γεννήθηκαν, έπαιξαν, μεγάλωσαν, παντρευτήκαν, έκαναν παιδιά, έζησαν και τελείωσαν την ζωή τους, τόσες και τόσες «Παλαιές Γυναίκες», οργανώθηκε πολιτιστική εκδήλωση προς τιμή τους.



Φυσικά δεν έλειψαν η συγκινητικές στιγμές όταν, σε ιδική οθόνη από το φωτογραφικό αρχείο του Συλλόγου, προβλήθηκαν ενδεικτικές φωτογραφίες από τις «Παλαιές Γυναίκες», του χωριού! Πολλοί παρευρισκόμενοι είδαν και αναγνώρισαν οικία αγαπημένα τους πρόσωπα. Αρκετοί μάλιστα, που λείπουν χρόνια από το χωριό, δακρυσμένοι έδειχναν στα παιδιά τους... αυτά τα αγαπημένα πρόσωπα! Διαβάστηκαν φυσικά τα κατάλληλα κείμενα... που σας τα παραθέτουμε προς δημοσίευση.




Η όλη εκδήλωση περιλάμβανε μουσική από παραδοσιακούς οργανοπαίχτες, χορό από το χορευτικό συγκρότημα του «AΡΙΩΝΑ», τραγούδι, κέρασμα παραδοσιακών προϊόντων από χορηγούς του Συλλόγου, σουβλάκια μπύρες και φυσικά πολύ κέφι από τους παρευρισκόμενους!






Κείμενα που διαβάστηκαν στην εκδήλωση...

«Παλαιές Γυναίκες», του χωριού!
....................................................................
Xωριάτισσες Γυναίκες, Προγιαγιάδες, Νόνες, Μάνες, αδελφές αλλά και πεθερές, συμπεθέρες, συννυφάδες και νύφες που ήρθαν από άλλες γειτονιές, από άλλα χωριά και ίσος από ξένους τόπους για να παντρευτούν εδώ, να φροντίσουν τα κτήματα, τις ελιές, τα ζώα, τους γέρους, να αγαπήσουν τους άντρες τους, να γεννήσουν και να κανακέψουν παιδιά (εμάς δηλαδή) και ύστερα, με τη σειρά τους, να γεράσουν και αυτές, σε ξένη γη, σε ξένα σπίτια που όμως αγάπησαν και τα έκαναν δικά τους!
Ας αφιερώσουμε τη βραδιά μας και σε αυτές τις «Παλαιές Γυναίκες», που, ενώ γεννήθηκαν και μεγάλωσαν εδώ... έφυγαν για να παντρευτούν σε άλλες γειτονιές, σε άλλα χωριά! Ακόμα και σε αυτές που έφυγαν και τόπους μακρινούς και ξέχασαν και ξεχαστήκαν και δε γύρισαν ποτέ τους πίσω.
Ας αφιερώσουμε τη βραδεία μας, στις πολύ «Παλαιές Γυναίκες», αυτές που γνωρίσαμε από τα λόγια των μεγαλύτερων μας, αλλά και σε όλες αυτές που δεν ακούσαμε και δε μάθαμε ποτέ, το όνομά τους(!) γιατί, υπήρξαν, έζησαν σιωπηλά εδώ, σε τούτα τα σπίτια, περπάτησαν σε αυτές τις ρούγες, χόρεψαν και τραγούδησαν σε τούτο το Σιάδι... Τί και αν δε μας είπε, κανείς, ποτέ τίποτα γι’ αυτές!!!
Mπορεί, αυτή η αναφορά μας να γίνεται κυρίως για τις «Παλιές Γυναίκες» του Σταυρού... αφορά όμως όλες τις Xωριάτισσες γυναίκες του Νησιού.

Ας θυμηθούμε...
....................................................................
Πρώτες πρώτες... θα πρέπει να θυμηθούμε και να τιμήσουμε τις Μαμές... αυτές που ξεγέννησαν τους γονιούς μας, τα πεθερικά μας και όλους τους άλλους. Xωρίς αυτές τις πονετικές ψυχές... καμιά γυναίκα δε θα γεννούσε με ασφάλεια... Ούτε εμείς θα είμαστε σήμερα εδώ.
Mετά να θυμηθούμε τις ανώνυμες πρακτικές, τις «φτιάχτρες» που με τα γιατροσόφια τους... απάλυναν τον πόνο των ανθρώπων...
Aλλά και αυτές που «μελετούσαν» τις αρρώστιες, το βάσκαμα και το ανεμοπύρωμα!
Mετά τις «προξενήτρες», που δίχως τον «καλό λόγο» τους, δε θα «ταίριαζαν» ζευγάρια.
Αυτές που γέννησαν πολλά παιδιά...
Να θυμηθούμε τις Νόνες που μεγάλωναν τα παιδιά... αυτές που ήξεραν να λένε παραμύθια... αυτές που γνώριζαν χορούς και τραγούδια...για κάθε λόγο και ώρα...
Αυτές που ετάισαν και μεγάλωσαν ορφανά, δικά τους, ή ξένα...
Αυτές που θυσιάστηκαν για τους γονείς και για τα πεθερικά τους...
Να θυμηθούμε αυτές που έμειναν νωρίς μόνες...
Και αυτές που τις ξέχασαν, ακόμα και οι δικοί τους άνθρωποι...
Να θυμηθούμε αυτές που θέριεψαν τις ελιές, που ίσιωσαν τους τροχάλους, που έφτιαξαν κήπους και μποστάνια...
Να θυμηθούμε αυτές που έβγαλαν χώμα, από κάβες και πηγάδια, αυτές που κουβάλησαν πέτρες για να κτιστούν σπίτια - σχολεία - εκκλησιές...
...αλλά και αυτές που έσκαψαν τους νέους δρόμους, αυτές που κράτησαν ανοικτά τα μονοπάτια...
Να θυμηθούμε... να θυμηθούμε... να θυμηθούμε... Aλήθεια, πόσες πρέπει να θυμηθούμε?
Aλίμονο, δεν μπορούμε να τις θυμηθούμε όλες με το όνομά τους!
Θα είναι μακρής και ατελείωτος ένας τέτοιος κατάλογος κατάλογος....
Πόσες μάνες, πόσες νύφες, πόσες πεθερές, πόσες κόρες και αδελφές!!!

Η ζωή της γυναικάς στο χωριό, τον παλιό καιρό
....................................................................
Η ζωή της γυναικάς στο χωριό τον παλιό καιρό δεν ήταν και τόσο ρόδινη και αυτό ΄οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε όλοι μας.
Οι προ γιαγιάδες, οι γιαγιάδες μας και οι μάνες μας δεν έζησαν σε παράδεισο.
Φτώχια, σκληρή δουλειά, αρρώστια, εγκατάλειψη... είναι η σκοτεινή πλευρά της ζωής, μιας γυναίκας, στην ύπαιθρο.
Aπό την πρώτη μέρα που γεννιόταν ένα κορίτσι... όλη κατσούφιαζαν. Ένα στόμα παραπάνω για φαγητό, μία προίκα που έπρεπε να δοθεί. Μόνο η μάνες χαίρονταν με τον ερχομό ενός κοριτσιού... ιδιαίτερα αν ήταν πρώτο, γιατί θα είχαν κάποια να μεγαλώσει τα παιδιά που θα έρχονταν στη συνέχεια.

Δουλειά στις ελιές, στους κήπους και στο σπίτι από το πρωί ως το βράδυ περίμενε ένα κορίτσι. Συν τις άλλης, μόλις γινόταν έφηβη, θα έπρεπε να προσέχει να μην της «βγει το όνομα» γιατί δύσκολα θα παντρευόταν.
Μόλις αρραβωνιάζονταν, με το έτσι θέλω των γωνιών, θα έπρεπε να πηγαίνει να δουλεύει και στο σπίτι των πεθερικών... και αν γινόταν ο γάμος ...μην την ξαναείδατε στο πατρικό της.
Η ζωή της σαν παντρεμένη... ακόμα πιο δύσκολη.
Να σηκωθεί πρωί, να ταΐσει τα ζώα, τα πεθερικά, να φέρει νερό απ το πηγάδι να πάει στις ελιές, να φτιάξει τους κήπους και το κοτέτσι, να καθαρίσει το σπίτι, να φέρει ξύλα, να ανάψει τη φωτιά να μαγειρέψει, να ταΐσει πάλι ζώα και πεθερικά... να φροντίσει τα παιδιά... να ξεκουράσει τον άντρα! Και την άλλη μέρα πάλι τα ίδια πρωί πρωί... Όλα περνούσαν από τα χέρια της, χώρια για τις εποχιακές δουλειές, μεροκάματα, θελήματα και φυσικά η προετοιμασία που θα έπρεπε να κάνει για το χειμώνα.... να προβλέψει για αποθήκευση καρπού, για πλέξιμο και φύλαγμα ρούχων για επισκευές στο σπίτι, στις καλύβες και τις κατοικές... και ένα σορό άλλα.
Αν ετύχαινε και πέθαινε ο άντρας της νωρίς... ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα... και αν έρχονταν στο σπίτι καμιά δύσκολη νύφη... τις έπαιρναν και το χωράφι και τα ελαιόδεντρα και το κοτέτσι που τις είχε αφήσει ο ...κύρης της, για τη βόλεψή της.
Μόνη παρηγοριά τα εγγόνια της... και μόνη φροντίδα, να τα έχει καλά με το γιό, τη νύφη, ή το σώγαμπρο... γιατί τους είχε πια υποχρέωση.
Bέβαια, ήταν και κάποιες που γερνούσαν καλά... και ως τα τελευταία τους ήταν αγαπητές, σεβαστές και τιμημένες... Πόσες ήταν όμως αυτές? Yπήρχε φτώχια εκείνο το καιρό... και η φτώχια φέρνει κακομοιριά και δυστυχίες για τους πολλούς!

Παναγιώτης Μαυρόπουλος
για όλες τις «Παλαιές Γυναίκες» του «Σταυρού» ...και της Kερκυραϊκής υπαίθρου!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου